το ίδιο μεταλλαγμένο resurgo  λειτουργία για 14 θεατές
________________________________________________

…αν πάω με τα πόδια στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου και
φοβάμαι κανένα κακό,
ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής …
(Ψαλμός 23, η Αγία Γραφή)

Για την δυτική κουλτούρα, επάνω στη σκηνή, η Μήδεια του Ευριπίδη 431 αντιπροσωπεύει την παιδοκτόνο μάνα. Στην κοινή γνώμη έχει επιβληθεί οχαρακτήρας μίας γυναίκας εξόριστης και αποκηρυγμένης, έντονα συγκρουόμενης με επώδυνες αναμνήσεις κατά την τελευταία της ημέρα στην Κόρινθο. Μίας ημέρας αποσπώμενης από τον Κρέοντα και διερχόμενης με μοναδικό σκοπό να τιμωρήσει τον Ιάσονα, τον σύζυγό της, με την πιο θηριώδη εκδίκηση, με έναν πόνο απόλυτο. « Θα σκοτώσω τα παιδιά μου ». Αυτή η Μήδεια παιδοκτόνος, προτεινόμενη με τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις μέσα από ένα συναρπαστικό είδος όπως η αρχαία τραγωδία, δεν είναι πάντοτε αποδεκτή εντός και εκτός θεάτρου. Για εμάς η Μήδεια και η περιπέτειά της, μία οδύσσεια που την οδηγεί στο ακραίο κακούργημα, δεν μπορεί και δεν θέλει να υπάρξει ως μητέρα τέκνων που ανήκουν μόνο στον πατέρα τους, δεν μπορεί και δεν θέλει να υπάρξει ως μητέρα τέκνων που ανήκουν και στον πατέρα τους. Δεν μπορεί να διανοηθεί τα παιδιά της έξω από μία συναισθηματική και σεξουαλική αμοιβαιότητα, έξω από την στοργή της. Επάνω στη σκηνή η Μήδεια ζει μία σύγκρουση μεταξύ ερωτικής έλξης και μητρικής στοργής με έναν σπαραγμό ενσυνείδητο, πολυβασανισμένο, που πριν ακόμη προφερθεί, χαράζεται στο πρόσωπό της και στο στόμα της για να καταλήξει στο τέλος στην παιδοκτονία.

Ένας προοδευτικός ψυχικός χωρισμός που ωριμάζει κατά την όλη διάρκεια της πλοκής και δεν περιορίζεται μόνο στην εκρηκτική και εμφατική έκβαση του έργου. Η δολοφονία των παιδιών της, για την Μήδεια, αντιστοιχεί σε μία άρνηση της ίδιας ως μητέρας παιδιών που ανήκουν συμβολικά μόνο στον πατέρα τους και σε μία αντήχηση του πάθους της και των συναισθημάτων της. Μάγισσα και ξένη, αντιφατική και ενσυνείδητη, τεθλιμμένη και υπεύθυνη, η Μήδεια, χαρακτηρίζεται κυρίως για την αυτονομία και την ανεξαρτησία της και το σκάνδαλο αυτής συνδέεται άμεσα με την προσωπική της απόκλιση. Αποτελεί την έκφραση ενός απομονωμένου Εγώ που δεν ανήκει σε καμία πραγματικότητα αλλά συνδέεται με μία ιδιαίτερη σχέση με την δική μας σύγχρονη ιστορία, χαρίζοντάς μας, με την επαναφορά της στη σκηνή «ανασταίνομαι εγώ η ίδια, μεταλλαγμένη», ποικίλες ερμηνευτικές αποχρώσεις. Εισάγει εικόνες πολύ περισσότερο δηκτικές και αποτελεσματικές από κάθε θρησκευτικό βέτο που τείνει να ξεπεραστεί από την επιστήμη και από τις κοινωνικές μεταβλητές και που προορίζεται να ανασκευαστεί από τις μέλλουσες εξουσίες, όπως ήδη δυστυχώς συμβαίνει. Επικαλείται καταστάσεις όπου η ηθική σκέψη δυσκολεύεται να εκφραστεί: η δολοφονία ανηλίκων είναι μία «απόρρητος θυσία». Είναι μία απλή αλληγορία εκφραζόμενη από την εικόνα της Μήδειας που σκοτώνει τα παιδιά της επί βωμού. Μοιάζει με την ιεροτελεστία στο ναό της Ακραίας Ήρας όπου βασίζεται ο Κορινθιακός μύθος της Μήδειας: επτά νέοι και επτά νέες εσωκλείονταν για έναν χρόνο στο ναό της Ήρας όπου ευρίσκονταν και οι τάφοι των παιδιών της Μήδειας. Κορύφωση και κατάληξη της θητείας των νέων αποτελούσε η θυσία προς τιμήν της θεάς: η θυσία μίας αίγας (μαύρης;). επρόκειτο για ένα παρανάλωμα, ένα «άγγιγμα», συνδεδεμένο με ένα ειδικό τυπικό που θυμίζει την «κωμωδία της αθωότητας» : η ίδια η αίγα θα πρέπει να ξεθάψει το σπαθί ή το μαχαίρι με το οποίο θυσιάζεται. Το σπαθί έπειτα παρέμενε θαμμένο έως τον επόμενο χρόνο. Μία φορά τον χρόνο, το εξολοθρευτικό εργαλείο αναδύονταν από τα βάθη της γης και στην συνέχεια θάβονταν εκ νέου για το υπόλοιπο του χρόνου. Είναι προφανές ότι η αίγα θυσιάζονταν αντί των νέων. Έπειτα οι νέοι ήταν ελεύθεροι της ιερής θητείας τους. Κατά τον μύθο οι νέοι της Κορίνθου έπρεπε να εκτελούν αυτό το χρέος προς εξιλέωση της δολοφονίας των παιδιών της Μήδειας, θαμμένα στον περίβολο του ναού της Ακραίας Ήρας. Το παράξενο σπαθί ξεθαμμένο και  θαμμένο εκ νέου,  χρόνο με τον χρόνο, είναι το ίδιο αυτό σπαθί με το οποίο η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της. Σε τι βαθμό η ιεροτελεστία σύμφωνα με τον μύθο μπορεί να εννοηθεί ως τελετή μύησης; Σε τι βαθμό η αλληγορία του θύματος,  κατά την κορύφωση του δράματος της Μήδειας, παραπέμπει σε μία εξιλαστήρια τελετή μέσα από την οποία παίρνει μορφή το μυστήριο του θανάτου.

alfredo de venuto
________________________________________________

…aφιερωμένο
σε όλα τα παιδιά που πεθαίνουν …

Μήδεια eadem  mutata  resurgo
λειτουργία για 14 θεατές
________________________________________________

ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Αlfredo De Venuto

ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ
εργαστήρι  artaud

ΜΑΣΚΕΣ
Giorgio De Marchi

ΜΟΥΣΙΚΕΣ live
Nikola Malkanovic

ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ
Fabiana Picello

 ΔΙΑΡΚΕΙΑ
80 λεπτά

 ΧΩΡΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ
Το σκηνικό προσαρμόζεται και
σε ανοιχτούς και σε κλειστούς χώρους

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ
Σκηνικός χώρος 7μΧ7μ Τουλάχιστον.
ύψος τουλάχιστον 5 μ.
τάση ρεύματος 8 kw

 ΗΧΟΣ-ΦΩΣ
mixer φώτων + dimmer  τουλάχιστον 24
20 σποτάκια 1000 watt
4 ηχεία ενισχυμένα με 150 watt τουλάχιστον το
κάθε ένα
mixer ήχου 12 ch.
1 πανοραμικό μικρόφωνο
1 στύλο μικροφώνου

 ΚΟΣΤΟΣ ΕΡΓΟΥ
—–
Αριθμός θεατών για κάθε παράσταση:14
(η παράσταση προσαρμόζεται και σε άλλη
μορφή για περισσότερους θεατές).
Άτομα : 8
( 3 ηθοποιοί, 1 μουσικός, 3 τεχνικοί,  1 σκηνοθέτης)
________________________________________________